2010-2014 η πρώτη σοβαρή προσπάθεια...

Πριν από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου ένα ενδιαφέρον βιβλιαράκι των, Π. Τσακλόγλου, Γ. Οικονομίδη, Γ. Παγουλάτου, Χ. Τριαντόπουλου και Α. Φιλιππόπουλου με τίτλο "Χάρτης Εξόδου από την Κρίση, Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για την Ελλάδα", Εκδόσεις διαΝΕΟσις. Πέρα από τις ενδιαφέρουσες προτάσεις τους για την έξοδο της χώρας από την κρίση κάνουν και μια αποτίμηση των πεπραγμένων της περιόδου 2010-2014. Η αποτίμηση αυτή γίνεται στο σκεπτικό των  απαραίτητων μεταρρυθμίσεων που έπρεπε (και πρέπει) να υλοποιήσει η χώρα, όχι μόνο για να τα "βρει" με τους δανειστές της αλλά γιατί πρόκειται για μεταρρυθμίσεις η θετική συμβολή των οποίων στην ανάταση της οικονομίας της χώρας θεωρείτε πλέον αποδεδειγμένη. Κάποιες από αυτές με τα πολλά ψηφίστηκαν  αλλά για πολλές από αυτές μικροπολιτικοί λόγοι και συντεχνιακά συμφέροντα εμπόδιζαν την υλοποίηση τους.

Στην περίοδο αυτή των τεσσάρων ετών διαπιστώνει κανείς ότι έγινε, ίσως για πρώτη φορά, μια σοβαρή προσπάθεια να ψηφιστούν αλλά και να υλοποιηθούν  οι  μεταρρυθμίσεις αυτές. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εστιάσω την κριτική μου απέναντι στους σημερινούς κυβερνώντες, η κοντόφθαλμη και ζημιογόνα (όπως περίτρανα έχει αποδειχθεί) πολιτική που ακολούθησαν τόσο την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση, όσο και μετέπειτα ως κυβέρνηση στραγγάλισε κάθε τι θετικό που είχε αρχίσει να δημιουργείτε από το νέο μεταρρυθμιστικό ξεκίνημα της χώρας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το χειρότερο για μένα είναι ότι μετά την ανώμαλη προσγείωση τους στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα καλούνται να εφαρμόσουν και να συνεχίσουν την ψήφιση των ίδιων και παρόμοιων μεταρρυθμίσεων που λυσσαλέα πολεμούσαν όντας στην αντιπολίτευση. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αφού δεν κατάργησαν καμία από τις ψηφισμένες από την προηγούμενη κυβέρνηση μεταρρυθμίσεις,   τώρα είτε τις υπερασπίζονται θέλοντας όμως να μας πείσουν ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό που αυτοί θα το κάνουν καλύτερα, είτε ότι τις ψηφίζουν με "βαριά καρδιά" γιατί τους το επιβάλλουν οι δανειστές. Το τελευταίο βέβαια γίνεται για να μην στεναχωρήσουν το κομματικό τους ακροατήριο και όλους όσους πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τους τα μεγάλα!

Ενδεικτικά θα ήθελα να αναφέρω τις σημαντικότερες από τις  ψηφισμένες μεταρρυθμίσεις που διάβασα στο βιβλίο. Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι θα συμφωνήσετε  ότι πρόκειται για πράγματα αυτονόητα.

Στο Δημόσιο Τομέα & Τοπική Αυτοδιοίκηση:

• Συγχωνεύτηκαν δήμοι, νομαρχίες και περιφέρειες με στόχο τη μείωση του κόστους λειτουργίας και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας.
• Αξιολογήθηκαν και αναδιαρθρώθηκαν δομές της κεντρικής κυβέρνησης με την εφαρμογή νέων οργανογραμμάτων που αποσκοπούσαν, στη μείωση των δημόσιων δαπανών, στην εξάλειψη αλληλεπικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων και στην καλύτερη κατανομή του στελεχιακού δυναμικού.
• Καταργήθηκαν-συγχωνεύθηκαν ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ το έργο των οποίων θα μπορούσε να παρασχεθεί από άλλες υπάρχουσες υπηρεσίες και φορείς.
• Έλεγχος της νομιμότητας στην απασχόληση στο Δημόσιο, κυρίως  στις περιπτώσεις πειθαρχικών διώξεων και παράνομων προσλήψεων.
• Καθιερώθηκε σύστημα κινητικότητας στο Δημόσιο για την καλύτερη κατανομή του προσωπικού.
• Δημιουργήθηκε Ενιαία Αρχή Πληρωμών καθώς και μια βάση δεδομένων απογραφής όλων των υπαλλήλων της γενικής κυβέρνησης. (σ.σ:Σε αυτό -για μένα- συμπυκνώνεται όλη η αθλιότητα του πολιτικού συστήματος, δεν ξέραμε μέχρι τότε πόσους δημοσίους υπαλλήλους πληρώναμε. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ ή καλύτερα να έγραφα μόνο αυτό, νομίζω ότι θα ήταν αρκετό)
• Δημιουργήθηκε νέο σύστημα αξιολόγησης και επιλογής προϊσταμένων.

Τομέας Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης:

• Αναπτύχθηκε η ηλεκτρονική πλατφόρμα "OpenGov". 
• Δημιουργήθηκε το πρόγραμμα "Διαύγεια", για την υποχρεωτική δημοσίευση στο διαδίκτυο πράξεων και αποφάσεων.
• Δημιουργήθηκε Ενιαία Αρχή Δημόσιων Συμβάσεων.

Στο Δικαστικό Σύστημα:

• Εκπονήθηκε σχέδιο, για την εκκαθάριση των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων σε όλα τα διοικητικά δικαστήρια, καθώς  και για την καταγραφή των αδρανών υποθέσεων στα αστικά δικαστήρια.
• Άλλαξε ο τρόπος  κατανομής των δικαστών, με στόχο την ενίσχυση των διοικητικών δικαστηρίων, που παρουσιάζουν τον μεγαλύτερο αριθμό εκκρεμών υποθέσεων.
• Αποφασίστηκε η δημιουργία εξειδικευμένων φορολογικών τμημάτων στα δικαστήρια προκειμένου να επιταχυνθεί η εκδίκαση δικαστικών προσφυγών που  σχετίζονται με φορολογικά θέματα.
• Στην προσπάθεια περιορισμού του φόρτου εργασίας των δικαστών πάρθηκαν μέτρα όπως: η προώθηση εναλλακτικών τρόπων επίλυσης των διαφορών με την διαδικασία της δικαστικής διαμεσολάβησης, καθώς και το  άνοιγμα του επαγγέλματος του διαμεσολαβητή.
• Στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού λειτουργίας των δικαστηρίων: Προωθήθηκε ένα ευρύτερο σχέδιο για την ηλεκτρονική δικαιοσύνη (e-justice)  με στόχο, τον εκσυγχρονισμό της μηχανοργάνωσης  καθώς και της ηλεκτρονικής διασύνδεσης των δικαστηρίων.  

Στο βιβλίο περιέχονται και άλλες ενδιαφέρουσες προτάσεις για τον εκσυχρονισμό της οικονομίας- κυρίως στους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών, των κλειστών επαγγελμάτων και του λιανικού εμπορίου- στους οποίους αντιμετωπίζει ιδιαίτερο πρόβλημα.

Χωρίς καμιά διάθεση υποστήριξης των προηγούμενων κυβερνώντων, μιας και τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, αναρωτιέμαι ποιος ηλίθιος νους και ποιο κομματικό συμφέρον μπόρεσε να κλείσει τα μάτια σε τέτοιου είδους αυτονόητα πράγματα. Και άντε και το έκανε, με συνέπεια να τα καταψηφίσει, τώρα ? Με περίσσιο θράσος και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, αφού έσυραν τη χώρα με την περίφημη "αριστερή" διαπραγμάτευση φέρνοντας την στο χείλος του γκρεμού, συνθλίβοντας ότι θετικό είχε αρχίσει να δημιουργείται, προσπαθούν να μας πείσουν ότι καλώς έπραξαν και ότι νίκησαν!! Είναι να απορεί κανείς, που είναι όλος αυτός ο κόσμος - ο αγανακτισμένος- που είχε ξεχυθεί στις πλατείες, που βρίσκεται τώρα, γιατί δεν αντιδρά?  Η χώρα έχει φτάσει σε οριακό σημείο, ζούμε πράγματα πρωτόγνωρα, ανεχόμαστε μια κυβέρνηση που οι πράξεις και τα λεγόμενα της κινούνται στη σφαίρα του παραλόγου. Σε συνδυασμό δε με το απύθμενο θράσος τους μας οδηγούν στην παράνοια. Αν κόσμος δεν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και δεν αντιδράσει δυναμικά ώστε να τους αναγκάσει να αναλάβουν πρωτίστως τις ευθύνες τους και επιπλέον  να απαιτήσει πολιτική συνεννόηση, τουλάχιστον με την αντιπολίτευση, θα ζήσουμε δεινά που ούτε που τα φανταζόμαστε. Η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια μας...           

ο Έξυπνος παραδέχεται - ο Πονηρός δικαιολογείται - ο Ηλίθιος επιμένει

Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις-δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών (Γεροβασίλη, Πολάκη, Παππά κ.α) ο τίτλος του σημειώματος είναι ότι πιο ήπιο μπορώ να σκεφτώ για τους ανθρώπους αυτούς. Η ατέρμονη ηλιθιότητα τους οδηγεί τη χώρα σε καταστάσεις οι συνέπειες των οποίων μπορεί να είναι καταστροφικές για τη κοινωνία.

Το ΣτΕ είναι θεσμός της κοινωνίας όσο πουλημένο και αν μπορεί είναι σε συμφέροντα είναι στο χέρι της κυβέρνησης να το επαναφέρει στο σωστό δρόμο! Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι με τέτοιου τύπου φασιστικές δηλώσεις που κάνουν για το ΣτΕ, και την δικαιοσύνη γενικότερα, δημιουργούν προηγούμενο και αύριο δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι στην εξουσία και πως μπορεί να "πατήσει" πάνω στα σημερινά καμώματα τους και να κάνει χειρότερα. Η "κοινωνική συνοχή" είναι βαθιά πληγωμένη, βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο,  και αντί να προσπαθήσουν να την επουλώσουν κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να της δώσουν την χαριστική βολή.

Μέσα στην παραζάλη τους, βλέποντας ότι δεν πρόκειται στο άμεσο μέλλον να υπάρξει κάποια ρύθμιση για το χρέος, έκαναν σημαία ένα κατάπτυστο νόμο που παραβιάζει ένα σωρό κοινοτικές οδηγίες (βλέπε σημείωμα http://ilarion-karatzoglou.blogspot.gr/2016/09/blog-post.html) και ο οποίος, ακόμα και αν είχε κριθεί συνταγματικός από το ΣτΕ, δεν θα είχε καμία τύχη να σταθεί στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Έστω και την ύστατη στιγμή αντί να συνειδητοποιήσουν ότι ο δρόμος που πήραν δεν οδηγεί πουθενά, επιμένουν, πως αλλιώς να τους χαρακτηρίσεις μετά απ'αυτό...Αλλά όταν συνειδητοποιείς ότι η πολιτική που υπερασπιζόσουν με τόσο σθένος ήταν έωλη και ανεφάρμοστη θέλει πολύ θάρρος για να το παραδεχθείς και να αποχωρήσεις, βάζοντας πάνω απ'όλα το καλό της πατρίδος και όχι την κομματική σου επιβίωση.

Η χαμένη...κοινή λογική

Δεν είναι τωρινή η διαπίστωση ότι η κοινή λογική έχει προ πολλού χαθεί στη χώρα αυτή. Τι το διαφορετικό συμβαίνει με την κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστερά" και η διαπίστωση αυτή επανέρχεται στο προσκήνιο  με νέα δυναμική? Κατά την ταπεινή μου γνώμη δύο είναι οι κύριοι λόγοι,  ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλοι οι "παραλογισμοί" της κυβέρνησης αυτής ενδύονται τον μανδύα της αριστεράς, συνεπικουρούμενοι από το περιβόητο "ηθικό πλεονέκτημα", πράγμα που αναδεικνύει όσο τίποτα την γελοιότητα τους, μιας και ουδεμία σχέση έχουν με οτιδήποτε αριστερό. Θα τρίζουν τα κόκαλα όλων των αριστερών αγωνιστών με όλα τούτα που πράττουν οι σημερινοί, κατά τα λεγόμενά τους, αριστεροί. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την έλλειψη χρήματος! Μέχρι να δούμε την πραγματικότητα και να μάθουμε πως είναι να ζεις χωρίς δανεικά, οι όποιοι παραλογισμοί των κυβερνώντων περνούσαν αναίμακτα και χωρίς "πόνο" μιας και υπήρχε το εύκολο χρήμα που κοίμιζε συνειδήσεις!

Γιατί τώρα αυτή η εισαγωγή, παρακολουθώντας εδώ και καιρό όλο αυτό τον ντόρο που γίνεται γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες και το περιβόητο νόμο Παππά, διάβασα την επιστολή του Επιτρόπου 'Εντιγκερ. Ο άνθρωπος μέσα σε περίπου τριάντα σελίδες λέει ξεκάθαρα πώς έχουν τα πράγματα από άποψη συμβατότητας του νόμου με το Ευρωπαϊκό δίκαιο, καθώς και με τον περιβόητο αριθμό 4 των τηλεοπτικών αδειών.

Κατ' αρχάς καυτηριάζει την στάση του υπουργού κ. Σταθάκη και του αναπληρωτή υπουργού κ. Σπίρτζη για το γεγονός ότι τους έστειλε τρεις επιστολές για το ίδιο θέμα, στο διάστημα από 7 Μαϊου του 2015 μέχρι 6 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, σχετικά με την παρέμβαση τους στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) να ζητήσουν την παραίτηση των μελών της.  Εδέησαν να απαντήσουν στις επιστολές αυτές στις 4 Ιανουαρίου του 2016.

Στις πρώτες 22 σελίδες περιγράφει πως με μεθοδεύσεις προσπαθούν, οι υπουργοί, Παππάς και Σπίρτζης, να μετατρέψουν τις  ανεξάρτητες αρχές ΕΡΑ και ΕΕΤΤ σε "αρχές" υπό τον πλήρη έλεγχο τους.  Για τον σκοπό αυτό, αφού απαίτησαν την παραίτηση των μελών των διοικητικών συμβουλίων, δεν δίστασαν να αλλάξουν τον νόμο για τα πειθαρχικά συμβούλια ώστε να μπορούν να παύουν όποιο μέλος δεν τους είναι πια αρεστό.

Χαρακτηριστικά παραθέτω δύο  παραγράφους της σελίδας 22:

" Κατά την άποψη της Επιτροπής, η απειλή που ασκείται από τον Υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και δικτύων στην ΕΕΤΤ, μέσω της πειθαρχικής διαδικασίας, όπως αυτή μπορεί να εφαρμοστεί από ένα πειθαρχικό συμβούλιο το οποίο διορίζει ο Υπουργός (μαζί με τον Υπουργό Δικαιοσύνης), ενδέχεται να παρεμποδίσει την ΕΕΤΤ στην ανεξάρτητη εκτέλεση των καθηκόντων της. Πράγματι, είναι πιθανό ότι η απειλή της πρόωρης παύσης εντολής μέλους της ΕΕΤΤ, στην οποία θα εκτίθετο η ΕΕΤΤ σε όλη την διάρκεια της θητεία της, θα μπορούσε να την οδηγήσει να επιδείξει μια μορφή εκ προοιμίου υπακοής στην πολιτική εξουσία, η οποία είναι ασυμβίβαστη με την απαίτηση ανεξαρτησίας".

"Η Επιτροπή θεωρεί, συνεπώς, ότι η Ελλάδα, ζητώντας την παραίτηση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, παρεμποδίζει την ανεξαρτησία της ΕΡΑ κατά παράβαση του άρθρου 3 παράγραφος 3α της οδηγίας-πλαισίου".

Πάμε τώρα στο κομμάτι που αναφέρεται στις τηλεοπτικές άδειες. Ξεκινάει από το μέσον της σελίδας 22: "Β.Επίγεια ψηφιακή μετάδοση"

Από τις δύο κιόλας πρώτες παραγράφους εκφράζονται ενστάσεις ότι συγκεκριμένα άρθρα του νόμου 4339/2015 αντιβαίνουν σε οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκεκριμένα, προβλέπεται από το νόμο σύσταση εταιρείας με την ονομασία "ERT-net Α.Ε" η οποία θα ελέγχεται από τον Υπουργό Οικονομικών, τον Υπουργό Επικρατείας και τον Υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Οι τρεις υπουργοί θα έχουν το δικαίωμα να διορίζουν 5 από τα 7 μέλη του διοικητικού συμβουλίου! Με όχημα λοιπόν την εταιρεία αυτή προσπαθούν να υποσκελίσουν την ΕΕΤΤ, τον προϋπολογισμό της οποίας με τον νέο νόμο θα εγκρίνει και θα ελέγχει ο Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων.

Στη σελίδα 24, στην παράγραφο με τίτλο: "β. Ανάκληση συχνοτήτων", γίνεται αναφορά στα τεχνικά μέσα, αριθμό  "πολυπλεκτών", που καθορίζουν τον μέγιστο αριθμό των καναλιών που μπορούν να εκπέμψουν.  Όπως αναφέρεται στην επιστολή, η Ελλάδα διαθέτει τέσσερις πολυπλέκτες εθνικής εμβέλειας όπου ο καθένας μπορεί να "μεταφέρει", οκτώ προγράμματα σε κανονική ευκρίνεια και έως δύο σε υψηλή ευκρίνεια. Στην επόμενη παράγραφο γίνεται αναφορά στη Digea αναφορικά με την τροποποίηση, που επιδιώκουν, των δικαιωμάτων χρήσης που της εκχωρήθηκαν το 2014, ώστε να την αναγκάσουν να σταματήσει να εκπέμπει τα κανάλια που δεν θα πάρουν άδεια με τον νέο νόμο. Συγκεκριμένα λέει:

"η υποχρέωση που προβλέπεται στο άρθρο 19 του νόμου φαίνεται να μην είναι αντικειμενικώς αιτιολογημένη ή αναλογική. Πράγματι, η Επιτροπή επισημαίνει ότι ο τωρινός πάροχος ψηφιακής επίγειας τηλεόρασης, η Digea, είναι υποχρεωμένος βάσει της άδειας του να μεταδίδει κάθε πάροχο τηλεοπτικού περιεχομένου που διαθέτει άδεια. Κατά συνέπεια, συνάγεται ότι δεν εξαρτάται από τον τωρινό κάτοχο της άδειας το αν μπορεί ή όχι να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προβλέπονται στο άρθρο 19 του νόμου και, κατά συνέπεια, η υποχρέωση να μεταδίδει 4 προγράμματα κανονικής ευκρίνειας ανά πολυπλέκτη δεν φαίνεται αντικειμενικά δικαιολογημένη". 

Μέχρι το τέλος της επιστολής συνεχίζεται η επιχειρηματολογία ότι ο περιβόητος αριθμός 4 καθώς και το δικαίωμα που δίνεται, με το νέο νόμο, στον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων να ανακαλεί το δικαίωμα χρήσης πολυπλέκτη, και στην ουσία να καθορίζει τον αριθμό των καναλιών, αντιβαίνει σε κοινοτικές οδηγίες.

Τέλος, στη σελ. 28 γίνεται μια σύνοψη όλων των  ενστάσεων και η επιστολή κλείνει με την εξής παράγραφο:

"Η Ελλάδα παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 3 της οδηγίας 2002/21/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, σχετικά με κοινό κανονιστικό πλαίσιο για δίκτυα και υπηρεσίες (οδηγία-πλαίσιο), και από τα άρθρα 6,10 και 14 παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/20/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, για την αδειοδότηση δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την αδειοδότηση)".

Στη συνέχεια καλείται η κυβέρνηση να υποβάλει τις παρατηρήσεις της κ.τ.λ

Διαβάζοντας λοιπόν αυτή την επιστολή μόνο κάποιος ηλίθιος ή επαγγελματίας ψεύτης θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο νόμος αυτός είναι δεν θα καταπέσει στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, θα έλεγα και στα Ελληνικά αλλά πλέον διατηρώ τις επιφυλάξεις μου με όλες αυτές τις εξόφθαλμες παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη καθώς και με την βεβαιότητα του πρωθυπουργού ότι το ΣτΕ δεν θα το κρίνει αντισυνταγματικό.  Αν κάνετε τον κόπο και διαβάσετε την επιστολή και στη συνέχεια ψάξετε να βρείτε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών σχετικά μ'αυτήν θα καταλάβετε ότι η κοινή λογική δεν μένει πια εδώ...!

Υ.Γ τις επιστολές θα τις βρείτε εδώ:

http://www.iefimerida.gr/news/275891/epistoli-kolafos-tis-komision-zita-exigiseis-apo-tin-kyvernisi-gia-tis-tileoptikes

http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/epistolh-komision-pros-kyvernhsh16-29.pdf

http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/epistolh-pappa-2.pdf

Πότε θα δούμε επιτέλους την πραγματικότητα...

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, η αξιολόγηση έκλεiσε και έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα!!
Αν και παλαιότερα, όντας στην αντιπολίτευση, υποστήριζαν ότι τα πλεονάσματα ρουφούν το αίμα του λαού, αλλά ας μην τους χαλάσουμε τη χαρά με τέτοια σχόλια.

Το βάρος των μέτρων που θα κλειθούμε να σηκώσουμε δεν είναι δυσβάσταχτο, απλά δεν βγαίνει, δεν γίνεται όπως το λένε στα απλά ελληνικά.  Όσο και αν οι κυβερνώντες προσπαθούν να μας χρυσώσουν το χάπι, τα νούμερα είναι αμείλικτα. Όσο και αν ο κ. Κατρούγκαλος, με το γνωστό μειλίχιο ύφος του, διατυμπανίζει ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, λες και η φοροκαταιγίδα που ετοιμάζουν αφορά μόνο τους υψηλόμισθους και τους έχοντες, γίνεται πλέον κατανοητό και
στους πιο δύσπιστους ότι για άλλη μια φορά προσπαθεί με τον πιο επαίσχυντο τρόπο να υποβαθμίσει την νοημοσύνη μας. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή, πέρα από τον πρωθυπουργό, είναι όλος ο σκληρός πυρήνας της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση η οποία αφού ανέκρουσε πρύμναν όσα έλεγε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, προσπαθεί βαφτίζοντας το κρέας ψάρι να μας πείσει ότι έφερε μια συμφωνία με το μικρότερο δυνατό κόστος για τους πολίτες και σίγουρα καλύτερη από αυτήν που θα έφερναν οι προηγούμενοι, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της κοροϊδίας. Το σημαντικό πλέον είναι το τι πρέπει να γίνει απο δω και πέρα. Δεν υποστηρίζω οτι απλά πρέπει να προκληθούν εκλογές ώστε να φύγει ο Τσίπρας και να έρθει ο Μητσοτάκης. Αυτό που πιστεύω είναι ότι επιτέλους οι Έλληνες πρέπει να ωριμάσουμε πολιτικά. Να μας γίνει μάθημα όλη αυτή η περίοδος που ξεκίνησε από την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Σύριζα και φτάνει μέχρι το σήμερα, χωρίς όμως να ξεχάσουμε το πως φτάσαμε στην κρίση. Με λίγα λόγια να κάνουμε την αυτοκριτική μας, για το τι ψηφίζαμε από την μεταπολίτευση και μετά, καθώς και ποιούς εμπιστευτήκαμε και με ποια κριτίρια αφού μας έγινε γνωστό πως είναι να ζεις μόνο με δανεικά...

Σίγουρα μόνο η αυτοκριτική δεν φτάνει, είναι όμως το πρώτο βήμα. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε δύο
σημαντικά ζητήματα, το ένα άμεσα, το δεύτερο στο άμεσο μέλλον. Εξηγούμε, το άμεσο είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, με πρωταρχικό στόχο να έρθουν σοβαροί επενδυτές. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι της ενωμένης Ευρώπης και του ευρώ πρέπει να παίξουμε με τους όρους του "παιχνιδιού". Δεν λέω ότι οι όροι αυτοί είναι όλοι καλοί, σίγουρα πρέπει πολλοί να αλλάξουν αλλά αυτό δεν θα γίνει με τις ανόητες διαπραγματευτικές τακτικές που εφάρμοσε η συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανελ από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας.  Θα γίνει συλλόγικα, απ'όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπαϊκή Ένωση έχει απολέσει προ πολλού πολλές από τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε για να δημιουργηθεί. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Βρετανία κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε
με το αποτέλεσμα, αλλά να το δούμε ως ευκαιρία για αναγέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 


Το δεύτερο -και πιο σημαντικό- έχει να κάνει με την  πολιτική μας ωρίμανση, συγκεκριμένα με την διασφάλιση ότι το "πάθημα μας έγινε μάθημα" και δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οι σειρήνες του λαϊκισμού μπορεί να είναι θελκτικές αλλά οδηγούν στην καταστροφή. Πιστεύω οτι πλέον η συντριπτική πλειοψηφία το έχει κατανοήσει και έχει μετανιώσει που τις άκουσε και τις εμπιστεύτηκε με την ψήφο της. Η ζημιά όμως έγινε και πρέπει να την πληρώσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να βγει και κάτι καλό από αυτή την περιπέτεια είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας με θάρρος, να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες μας απομακρυνόμενοι από τον άκρατο καταναλωτισμό και τις απολαύσεις των υλικών αγαθών και  να εστιάσουμε στην ικανοποίηση των απαραίτητων επιθυμιών μας. Στη κατεύθυνση αυτή θα βοηθούσε αν διαβάζαμε λίγο Επικούρεια φιλοσοφία!! Εκεί θα ανακαλύπταμε ότι μια Βασική Αρχή προβλέπει ότι: "Άλλες επιθυμίες είναι φυσικές και αναγκαίες, ενώ άλλες είναι φυσικές όχι όμως αναγκαίες. Κι  άλλες πάλι, δεν είναι ούτε φυσικές, ούτε αναγκαίες, αλλά γεννιούνται απο κενές ιδέες".


 

Εξ αφορμής των παρελάσεων...

Έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που παρέλασα ως μαθητής, δεν το λες και μικρό διάστημα. Το διάστημα θα ήταν κατά τρία χρόνια μικρότερο, όμως θυμάμαι έντονα την απροθυμία μου να παρελάσω κατά την διάρκεια των τριών λυκειακών μου χρόνων. Δεν ήμουν βέβαια μέσα σ' αυτούς που διεκδικούσαν μια θέση στη σημαία για να πω ότι παρέλαζα αναγκαστικά, το έκανα από επιλογή και η δικαιολογία που έλεγα ήταν ότι είχα βαρεθεί τις παρελάσεις καθώς είχα συμμετάσχει ουκ ολίγες φορές τα προηγούμενα χρόνια. Την ίδια δικαιολογία χρησιμοποιούσαν πολλοί συμμαθητές μου και επειδή το Λύκειο στο οποίο φοιτούσα ήταν πολυπληθές πάντα βρισκόντουσαν εθελοντές, οπότε δεν δεχόμασταν καμιά πίεση προκειμένου να παρελάσουμε.

Τις φορές που παρέλασα θυμάμαι επίσης έντονα τις δοκιμαστικές παρελάσεις, την αγωνία μας να παρελάσουμε καλά καθώς και τις οδηγίες (μερικές φορές σε έντονο τόνο) του γυμναστή για το πως θα πετύχουμε το σωστό βήμα. Την τελική πρόβα πάντα την παρακολουθούσε ο διευθυντής ο οποίος έδινε και την τελική έγκριση, μετά από ένα λογύδριο τόνωσης του εθνικού μας φρονήματος προκειμένου να αισθανθούμε την ανάγκη να παρελάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, διότι με αυτόν το τρόπο τιμούμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν για την πατρίδα αλλά και το σχολείο μας. 

Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ένα παιδί που είχε παρασυρθεί σε εθνικιστικά μονοπάτια, ήμουν όμως υπερήφανος και έδειχνα τον απαιτούμενο σεβασμό για όλους αυτούς που θυσιάστηκαν στο πεδίο της μάχης για την πατρίδα, εξού και η προσπάθεια που κατέβαλα για όσο το δυνατό καλύτερο βήμα.  Παρόμοια στάση κρατούσε η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών μου και όσοι  ενδεχομένως είχαν πιο ανατρεπτικές ή πιο εθνικιστικές απόψεις δεν τολμούσαν να τις εκφράσουν, πόσο μάλλον να προσπαθήσουν να τις επιβάλλουν, όχι από φόβο αλλά επειδή γνώριζαν ότι δεν επρόκειτο να εισακουστούν.

Τι συνέβη λοιπόν στα χρόνια που ακολούθησαν και η εικόνα των παρελάσεων που είχα ως μαθητής άλλαξε, προς το χειρότερο για μένα. Όσες φορές έτυχε να παρακολουθήσω μαθητική παρέλαση η εικόνα που έβλεπα μου προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα οργής και γέλιου. Δεν αναφέρομαι βέβαια στους μαθητές του δημοτικού, αλλά στα παιδιά του γυμνασίου και λυκείου. Μπορεί μια εικόνα να αξίζει όσες χίλιες λέξεις όμως η συγκεκριμένη  μόνο δύο, "μαύρο χάλι". Δεν ήταν μόνο η εξωτερική τους εμφάνιση με το προκλητικό ντύσιμο, ήταν η συνολικότερη εικόνα που ανέδινε . . .  β α ρ ε μ ά ρ α. Το βλέμμα τους, ο τρόπος που βάδιζαν (λες και πήγαιναν βόλτα), που κουνούσαν τα χέρια (σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση), όλα έβγαζαν αυτό το συναίσθημα. Όλη αυτή η εικόνα μ' έκανε να αναρωτηθώ, τι μεσολάβησε και συμπεριφέρονται μ' αυτό τον τρόπο?

 Το ερώτημα μου δεν έμεινε αναπάντητο για πολύ, κάποιο διάστημα έτυχε να διδάξω σε κάποια δημόσια σχολεία, γυμνάσια και λύκεια, ως ωρομίσθιος καθηγητής. Αυτό που αντιμετώπισα ήταν πρωτόγνωρο για μένα, η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών δρούσαν μέσα στο σχολείο ανεξέλεγκτα, είτε βρισκόντουσαν στη τάξη, είτε σε διάλειμμα δεν είχε και μεγάλη διαφορά. Ο έλεγχος είχε προ πολλού χαθεί, η ατιμωρησία τα είχε αποθρασύνει τελείως, σεβασμός ανύπαρκτος. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους τηρούσαν παθητική στάση, απλές νουθεσίες που μόνο γέλιο προκαλούσαν και όταν η κατάσταση ξέφευγε η αποβολή από την τάξη ήταν το επιθυμητό μιας και γνώριζαν ότι δεν θα είχαν περαιτέρω συνέπειες και οι απουσίες θα δικαιολογούνταν. Όσοι συνάδελφοι προσπαθούσαν να είναι πιο άτεγκτοι προσέκρουαν συνήθως σε κάποιο "καλό" διευθυντή ή ενέδιδαν τελικά στις πιέσεις γονιών που ζητούσαν επιείκεια. Για να μην χαρακτηριστώ κακοπροαίρετος και ότι γενικεύω αυθαίρετα, έκανα μια έρευνα "αγοράς". Ρωτούσα όλο το διάστημα της απασχόλησης μου όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους μόνιμους και με πολλά έτη υπηρεσίας και όλες οι απαντήσεις συνέκλιναν στο ότι η κατάσταση στα σχολεία όσο πάει και χειροτερεύει. Στην ερώτηση μου, γιατί δεν κάνετε κάτι γι' αυτό ή τουλάχιστον γιατί δεν πιέζεται ώστε να επιληφθούν οι ανώτεροι, αυτό που αποκόμιζα ήταν ένα αίσθημα αδιαφορίας. Ίσως κάποιοι να είχαν προσπαθήσει να κάνουν κάτι αλλά να μην τα κατάφεραν, οι περισσότεροι όμως έδιναν την εντύπωση ότι το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να περάσει όσο το δυνατό πιο "αναίμακτα" η ώρα για να σηκωθούν να φύγουν. Η κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία είχε εγκαθιδρυθεί και μέσα στα σχολεία. Τα αίτια πολλά και σίγουρα δεν φταίνε μόνο οι καθηγητές, το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα, πέρα από την ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης, δεν θα ήθελα να αναφερθώ τώρα σε αυτό, πως είναι δυνατόν να καλλιεργηθεί στα παιδιά ότι οφείλουν να αποδίδουν τον προσήκοντα σεβασμό στις παρελάσεις των εθνικών εορτών....!








  



 

Και τώρα, τι???

Οι εκλογές τελείωσαν, ποιο ήταν το πραγματικό αποτέλεσμα, τι  διδάσκει σε όλους μας η εκλογική αυτή αναμέτρηση, τι θα γίνει τώρα.....

Αυτά είναι τα πρώτα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν την επομένη των εκλογών. Το αποτέλεσμα δεν ήταν αναμενόμενο για μένα, οχι γιατί ανήκω σε άλλο κόμμα, αλλά γιατί η δική μου λογική αδυνατεί, μετά τα όσα προηγήθηκαν, να κατανοήσει τα κίνητρα που έσπρωξαν τον κόσμο να εμπιστευτεί ξανά τον άνθρωπο αυτό.  Πάνω σ'αυτή μου την δυσκολία θα ήθελα να επιχειρηματολογήσω.

Η κρίση αναμφισβήτητα ανέδειξε όλη την σαπίλα του συστήματος που μας κυβερνούσε και μας κρατούσε "εγκλωβισμένους" με μια πλασματική, όπως απεδείχθει, ευμάρεια. Ο πολύς  κόσμος στην εικονική αυτή πραγματικότητα είχε βρει την βολή του. Έχοντας σχηματίσει την άποψη οτι το κράτος πάντα θα έχει χρήματα να χρηματοδοτεί τους υπαλλήλους του και τις παρεχόμενες προς όλους μας υπηρεσίες είχε δύο κυρίως έννοιες και ένα όνειρο: την αύξηση των δαπανών για τις κοινωφελείς αυτές υπηρεσίες, αν ήταν δημόσιος υπάλληλος την μισθολογική του αύξηση και όνειρο μια θέση στο δημόσιο για τον ίδιο (αν δεν είχε ήδη) και για τα παιδιά του. Αν συνυπολογίσουμε στην άποψη αυτή, περί αέναης ύπαρξης κρατικού χρήματος, την σπουδή μας στην φοροδιαφυγή έχουμε ένα εκρηκτικό μίγμα λαού.   

Ο λαός αυτός βέβαια απο κάποιους "εκπαιδεύτηκε" σ'αυτό τον τρόπο ζωής, για σχεδόν σαράντα χρόνια. Αναμφίβολα το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το φέρουν αυτοί που κυβέρνησαν τα χρόνια αυτά, που με τον τρόπο αυτό διατηρούσαν τους κομματικούς τους στρατούς. Το σύνολο όμως του πολιτικού κόσμου είναι υπόλογο, γνώριζε (και αν όχι όφειλε να γνωρίζει) οτι η διαδικασία αυτή του εξωτερικού δανεισμού για την κάλυψη των κάθε λογής παροχών, που οι μεν (κυβερνώντες) υλοποιούσαν και οι δε (αντιπολίτευση-αριστερά) διεκδικούσαν, δεν ήταν δυνατόν να συνεχισθεί επ'άπειρον.

Όλα αυτά βέβαια έχουν αναλυθεί και θα αναλυθούν ξανά απο εμπειρότερους εμού, εγώ θα ήθελα να σταθώ στο εξής:  Δικαιολημένα ένας λαός με τέτοια "εκπαίδευση" εμπιστεύτηκε την τύχη του στον Σύριζα στις προηγούμενες εθνικές εκλογές. Το σοκ που υπέστη δεν ήταν μικρό, σαράντα ετών "εκπαίδευση" δεν μπορούσε να ξεχαστεί από τη μια μέρα στην άλλη! Οτι θα υπήρχε αντίδραση και μάλιστα μεγάλη ήταν αναμενόμενο. Αυτό που καταλογίζεται στο Σύριζα, πλέον και απο τους ίδιους, είναι οτι τον καιρό εκείνο, στις κρισιμότερες στιγμές για την χώρα, τότε που το σύνολο του πολιτικού κόσμου έπρεπε να βάλει τη χώρα πάνω απο το κόμμα, ο Σύριζα δεν το έκανε. Αν μπορούσε να επιτευχθεί τότε μια συμφωνία μεταξύ της τότε κυβέρνησης και του Σύριζα οι συνέπειες για τον λαό σίγουρα θα ήταν λιγότερες, αυτό πλέον όποιος το αμφισβητεί εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς. Το αισχρό κατά την γνώμη μου δεν είναι οτι ο Σύριζα δεν ήθελε να συμπράξει με την τότε κυβέρνηση, είναι οτι επέλεξε μια άκρως διχαστική επιχειρηματολογία λέγοντας ενσυνείδητα ψέμματα στον λαό. Εκμεταλλεύτηκε με τον πιο ανέντιμο τρόπο το προαναφερθέν σοκ υποσχόμενος επιστροφή στην προ-κρίση εποχή γνωρίζοντας οτι αυτό δεν θα ήταν εφικτό. Στις επίμονες ερωτήσεις, με ποιον τρόπο θα υλοποιούσε τις προεκλογικές του παροχές δεδομένης της οικονομικής κατάστασης, απαντούσε με αερολογίες και ύβρεις για τους προηγούμενους. Κανείς δεν είπε να μην αποδωθούν ευθύνες στους υπαίτιους, αλλά χαρακτηρισμοί του τύπου: δωσίλογοι και γερμανοτσολιάδες, που χρησιμοποιήθηκαν κατα κόρον την προεκλογική περίοδο, το μόνο που εξυπηρετούσαν ήταν την ακραία πόλωση. Μετά απο χρόνια κατάφεραν να ξυπνήσου τα πιο ζωώδη ένστικτα του κόσμου, συγγενείς, φίλοι πολλών ετών βριζόντουσαν είτε απο κοντά είτε διαδικτυακά. Σε όσες συζητήσεις έτυχε να παρακολουθήσω ή να λάβω μέρος, η απάντηση των στελεχών ή των οπαδών του Σύριζα για το που θα βρουν τα χρήματα για να υλοποιήσουν το περιβόητο "Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης", ήταν πάνω-κάτω πανομοιότυπες: "Εμείς δεν προσκυνάμε, δεν αποδεχόμαστε μνημόνια, εσείς δεν δικαούστε να μιλάτε, θα τα πάρουμε από τους έχοντες..." και άλλες τέτοιες αερολογίες και ύβρεις. Ο στόχος τους προφανείς, δεν ήξεραν τι να πουν για την προέλευση των χρημάτων, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πολώσουν το κλίμα προς όφελος τους. Μπροστάρης σε όλο αυτό τον "αγώνα" ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, με άξιους συναγωνιστές το σύνολο των πρωτοκλασσάτων στελεχλων του Σύριζα όπως, ο περιβόητος Γιάννης Βαρουφάκης, ο Πανος Σκουρλέτης, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου κ.α.

Ο σκοπός επετεύχθη! οι εκλογές κερδήθηκαν, ο λαός πίστεψε αυτό που ήθελε να πιστέψει, με την ελπίδα της επιστροφής στις παλιές καλές μέρες.  Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε με την ευχή όλων να πετύχει, ώστε να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της. Στο εσωτερικό ξεκίνησε "δυναμικά" με κινήσεις που στόχο είχαν την ικανοποίηση του περί "δικαίου" αισθήματος του λαού, όπως η επαναλειτουργία της παλιάς Ερτ και η επαναπρόσληψη των απολυμένων καθαριστριών. Οι κινήσεις αυτές, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ήταν κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς να έχουν την προσδοκούμενη συνέχεια.
Στο εξωτερικό, οι πρώτες επαφές με τους εταίρους γίνονται μέσα σε κλίμα έπαρσης και αλαζονείας  το οποίο καλλιεργείται από τον τότε υπουργό Γιάνη Βαρουφάκη. Ο λαός, αφελώς, ζητωκραυγάζει, επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση που αντιστέκεται. Οι γνωρίζοντες όμως της ευρωπαϊκής πραγματικότητας προειδοποιούν, δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος να συνομιλείς με τους Ευρωπαίους. Οι προειδοποιήσεις τους δεν εισακούονται, τις καλύπτουν οι αγριοφωνάρες των ευκολόπιστων. Οι μήνες πέρασαν, στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση "διαπραγματεύεται" εντωμεταξύ οι οικονομικοί δείκτες όλο και χειροτερεύουν. Την άποψη μου για την περιβόητη αριστερή διαπραγμάτευση την έχω καταθέσει,  http://ilarion-karatzoglou.blogspot.gr/2015/07/blog-post_25.html.

Το αποτέλεσμα για κάποιους αναμενόμενο, ο λαός είχε για ακόμα μια φορά παραπλανηθεί. Το τρίτο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και "αριστερό μνημόνιο", ήταν γεγονός. Οι όροι που μας επέβαλε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, χρησιμοποιώντας την ορολογία της πρώην βουλευτού Ζ. Κωνσταντοπούλου, ως οι πλέον επονείδιστοι και επαχθέστεροι των προηγούμενων δύο. Η κυβερνητική συνοχή κλωνίστηκε, υπήρχαν διαφοροποιήσεις και αποχωρήσεις στελεχών και βουλευτών. Η κωλοτούμπα, αυτή που πολλοί έλεγαν οτι αναπόφευκτα θα έκανε η κυβέρνηση, είχε γίνει. Οι δικαιολογίες που επικαλέστηκε η κυβερνώσα παράταξη πέρα απο γελοίες υποτίμούσαν καταφανέστατα την νοημοσύνη μας. Η όλη "επιχείρηση κοροϊδίας" ολοκληρώθηκε με την προκύρηξη εκλογών, αφού είχε επικυρωθεί η συμφωνία με την στήριξη μεγάλου μέρους της αντιπολίτευση καθώς δεν υπήρχε πλέον κυβερνητική πλειοψηφία, και πριν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα που προέβλεπε το νέο μνημόνιο.

Μετά απ'όλα αυτά που προηγήθηκαν ήρθε το γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα. Η λαϊκή ρήση: Τέτοιοι που είμαστε τέτοιοι πολιτικοί μας αξίζουν, δυστυχώς επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά.  Αυτό που για μένα παραμένει ακατανόητο είναι, ακόμα δεν μάθαμε?? δηλαδή τι άλλο έπρεπε να συμβεί για να γίνει πιο ξεκάθαρο οτι η ασχετοσύνη των ανθρώπων αυτών  (δεν θέλω να πιστέψω οτι υπήρχε δόλος) που ξαναεμπιστευτήκαμε έχει καταντήσει επικίνδυνη, για όλους μας οτι και αν κάνουμε όπου και αν ανήκουμε πολιτικά, για την χώρα συνολικότερα. Τελικά ας αναλογιστούμε, αφού δεν έχουμε την παιδεία να αναδείξουμε και να εκλέξουμε κάποιον ηγέτη με όραμα για την χώρα, τι προτιμάμε, ένα σχετικό κλέφτη ή ένα άσχετο τίμιο να βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας?
Για να μην παρεγηγηθώ, το "κλέφτης" το αναφέρω για τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που αποδεδειγμένα καταλήστεψαν την χώρα. Δεν υποστηρίζω οτι θα έπρεπε να επιστρέψουμε σε τέτοιες κυβερνήσεις, αυτό που πιστεύω είναι οτι είχαν επίγνωση της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας πραγματικότητας και δεν θα έφερναν την χώρα στο χείλος της αβύσσου. Οσον αφορά την τιμιότητα της τωρινής κυβέρνησης θέλω να πιστεύω οτι την χαρακτηρίζει ακόμα, αν και έχουν γίνει γνωστά πολλά ύποπτα περιστατικά, διατηρώ όμως τις επιφυλάξεις μου για το πόσο ακόμα θα συνεχίσει να υφίσταται.

Αυτό που έγω απαντώ στο ερώτημα "Και τώρα, τι??" είναι το εξής: Πιστεύω οτι ο χρόνος της κυβέρνησης θα είναι βραχύς, θα καταρρεύσει εκ των έσω καθώς και από τις αντιδράσεις του κόσμου που αργα ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ποιούς πραγματικά ψήφισε. Η μόνη άμεση λύση είναι μια υπερκομματική κυβέρνηση, τα στελέχη της οποίας θα είναι διεθνώς αναγνωρισμένα. Εχουμε πρόσφατο παράδειγα, την τελευταία υπηρεσιακή κυβέρνηση, για μένα μακάρι να ακυρώναμε τις εκλογές για κάνα δυο χρόνια και να αφήνε τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν την δουλειά τους.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε οτι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη και επιτυγχάνεται μόνο με ένα τρόπο, μέσω της παιδείας. Εκεί πρέπει να επενδύσουμε μακροχρόνια. Δεν μιλάω για την παιδεία όπως την έχουμε καταντήσει, δηλαδή ως μια διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αναφέρομαι στην ελληνική κλασσική παιδεία αυτή που αναγνωρίζει και σέβεται όλος ο κόσμος, ενώ εμείς πρακτικά την έχουμε εξοβελίσει απο τα σχολειά μας.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν είναι πρωτόγνωρα, έχουν ξανασυμβεί στο παρελθόν μέσα σε άλλο πλαίσιο βέβαια. Ο μόνος τρόπος για να μην τα επαναλάβουμε είναι η δημιουργία , όσο το δυνατόν περισσότερων, υψηλά μορφωμένων και εκπαιδευμένων πολιτών, με την ελπίδα κάποια στιγμή κάποιος-κάποιοι απο αυτούς να αναλλάβουν τα ηνία της χώρας.

Κάποιες σκέψεις για τον Αλέξη Τσίπρα σχετικά με την διαπραγμάτευση

Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο απο μια σειρά κειμένων που έχω σκοπό να αναρτήσω στην προσπάθεια μου να κατανοήσω με το δικό μου μυαλό, όσο και αν είναι αυτό, τα αίτια που μας οδήγησαν στην ζοφερή αυτή κατάσταση. Θα ξεκινήσω όμως κάπως διαφορετικά πιάνοντας το νήμα απο το τέλος, συγκεκριμένα απο το άδοξο τέλος της περιβόητης διαπραγμάτευσης. Ο λόγος είναι προσωπικός και έχει να κάνει με την μεγάλη μου απογοήτευση, που ακολούθησε τον αρχικό μου ενθουσιασμό κατά την εκλογή του Α.Τσίπρα στην προεδρία του Σύριζα.  

Ποιός είναι ο Αλέξης Τσίπρας?, ένας εκπρόσωπος της δική μου γενιάς που έλαβε την ίδια παιδεία με μένα (όσο ποιοτική και αν ήταν αυτή), ένα παιδί του κομματικού σωλήνα που κάποιες συγκυρίες τον έφεραν στο τιμόνι ένος κόμματος της αριστεράς. Ενας νέος άνθρωπος με πτυχίο που όμως έμεινε κατα την διάρκεια των σπουδών του "εγκλωβισμένος" στη χώρα του. Δεν ήθελε, δεν τόλμησε, δεν μπορούσε, να γευτεί την εμπειρία μιας μακράς παραμονής σε μια ξένη χώρα, παίρνοντας έστω μια γεύση και απο ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, ποιός ξέρει. Πιστεύω οτι στη σημερινή εποχή είναι επιβεβλημένο ο εκάστοτε πρωθυπουργός να έχει στο βιογραφικό του μια περίοδο παραμονής σε χώρα του εξωτερικού, είτε για σπουδές είτε για σταδιοδρομία. Στον συγκεκριμένο πρωθυπουργό μας η έλλειψη αυτή ήταν εμφανής απο την πρώτη στιγμή, συγκεκριμένα απο το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό, όταν έφτασε η ώρα να μιλήσει αγγλικά.
Θα μου πείτε, είναι τόσο σημαντικό αυτό, είδαμε και τους προηγούμενους που εκτός των άλλων μιλούσαν άπταιστα αγλλικά πως τα κατάφεραν. Δεν λέω οτι είναι ικανή συνθήκη για να θεωρηθεί κάποιος επιτυχημένος πρωθυπουργός, πιστεύω όμως οτι είναι αναγκαία για να του προσδώσει την ευχέρεια της άμεσης και ουσιαστικής επικοινωνίας, η οποία είναι απαραίτητη στη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης.        

Στην διάρκεια της ενασχόλησης του με τα κοινά φαντάζομαι οτι πλαισιώθηκε απο κάποιους αριστερούς "παλαιάς κοπής" οι οποίοι μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν με ιστορίες, που τους έλεγαν οι γονείς και οι καθοδηγητές τους, για τους αγώνες της αριστεράς και για το πως οι κακοί καπιταλιστές κατάφεραν να τους νικήσουν στον εμφύλιο. Οι άνθρωποι αυτοί  άδραξαν την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενοι την αποδοχή του Αλ.Τσίπρα στον κόσμο, προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους  οτι παίρνουν μια κάποιου είδους εκδίκηση για την ήττα εκείνη. Τελικά η εκδίκηση έγινε μια δεύτερη "Βάρκιζα" με τρομερές συνέπειες για την χώρα.  

Οταν κέρδισαν τις έκλογες (όπως αυτό έγινε υποσχόμενοι τα πάντα, αλλά δεν θέλω τώρα να αναφερθώ σ'αυτό) έφτασε η ώρα της αλήθειας, η ώρα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Η ευθύνη του Τσίπρα στο κομμάτι αυτό, για μένα, είναι διπλή και έχει να κάνει με:
- Τα άτομα που επέλεξε να διαπραγματευτούν. Στην διαπραγμάτευση μετείχαν άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα από το σημερινό Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και αυτοί που είχαν θεώρησαν οτι με τις ικανότητες τους και μόνο θα μπορούσαν να χαράξουν "νέους δρόμους" καλύτερους. Το τελευταίο, ως ένα βαθμό, το θεωρώ θεμιτό μόνο που οι ικανότητες αυτές υπερεκτιμήθηκαν, τόσο που έφτασαν στο σημείο να νομίζουν οτι χωρίς συμμάχους θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Σ'αυτό πειστεύω οτι έδρασε καταλυτικά η προαναφερθείσα άγνοια της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας του Αλ.Τσίπρα.

- Αφού είχε αποφασίσει να διαπραγματευτεί με διαφορετικούς όρους, απ'οτι οι προηγούμενοι, βάζοντας στο τραπέζι το όπλο της ρήξης, γιατί δεν φρόντισε να ετοιμάσει ένα σοβαρό plan B, το οποίο να θέσει υπόψη του λαού και πάνω σ'αυτό να ζητήσει την έγκριση του μέσω δημοψηφίσματος.

Η απάντηση που δίνω είναι οτι καταρχήν  παρασύρθηκε από κάποιους ανθρώπους και τους εμπιστεύτηκε. Ηξερε οτι η μεγάλη μάζα του κόσμου που τον στήριξε δεν το έκανε συνειδητα. Γνώριζε το σοκ που τους προκάλεσε η κρίση και οτι τον ψήφισε ελπίζοντας στην επιστροφή στην προ-κρίση εποχή, με μικρές έστω απώλειες. Για το λόγο αυτό ποτέ δεν ήθελε πραγματικά την ρήξη, παρα μόνο την χρησιμοποιούσε ως απειλή. Χρησιμοποίησε βέβαια και την γεωπολιτική θέση της χώρας καθώς και τις εστίες αστάθειας που επικρατούν στη περιοχή, προκειμένου να ενισχύσει τον εκφοβισμό του.

Μπορεί σε πολλά να είχε και να έχει δίκιο, όμως πιστεύω οτι σε ένα πάτησαν οι Ευρωπαίοι και δεν "μάσησαν" τελικά. Γνώριζαν, ίσως καλύτερα και απο μας, την άθλια οικονομική μας κατάσταση και οτι χωρίς εισαγωγές δεν είμαστε σε θέση να καλύψουμε ούτε τις τρέχουσες ανάγκες μας σε βασικά είδη. Επιπλέον  θεώρησαν οτι η πλειονότητα των πολιτών που στηρίζουν την κυβέρνηση δεν θα συνενούσαν σε μια  άτακτη έξοδο της χώρας απο το ευρώ, καθώς η οικονομική καταστροφή που θα προκαλούσε θα τους έφερνε αρκετές δεκαετίες πίσω.

Αυτό το τελευταίο το ήξερε καλά και η κυβέρνηση, γι'αυτό και όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο ο Τσίπρας έβαλε το καλό της χώρας πάνω απο το κόμμα και έκανε πίσω.

Καλή η επανάσταση φτάνει να είσαι αποφασισμένος να δώσεις τα πάντα για να πετύχει...